Wedstrijd van Sietse

De Wedstrijd van Sietse is legendarisch. Dat kan maar gelijk gezegd zijn. Vernoemd naar Sietse de Smet, ooit topvoetballer, tot zijn ‘pensionering’ op 80-jarige leeftijd ontelbare jaren topvrijwilliger, voor wie geen klusje teveel was. Met reden dus alle aanleiding om op het sportpark het wandelpad tussen kleedaccommodatie en tweede veld naar hem te vernoemen: het ‘Straatje van Sietse’.

Maar de Wedstrijd van Sietse. Wat dat is, wilt u als buitenstaander weten. Elke Spui-haas kan dat natuurlijk haarfijn uitleggen, maar vooruit dan maar. Jaarlijks -doorgaans op een zonnige vrijdagavond in april of mei- nodigt Sietse voetbalvrienden van vroeger uit, meer in het bijzonder spelers die ergens in het verleden met hem een balletje hebben getrapt of met wie hij nog eens graag een balletje zou willen trappen. Proef het verschil in deze omschrijving, want de samenstelling van zijn team vergt elk jaar veel aandacht, inzet, doorzettingsvermogen en vooral ook overredingskracht. Sommigen proberen excuses te verzinnen of verschuilen zich achter hun vrouw, maar waar het vooral op neerkomt is dat men een uitnodiging voor de Wedstrijd van Sietse niet kan weigeren.

Vanzelfsprekend heeft Sietse ook een tegenstander nodig. Ook die uitnodiging is niet te weigeren, voor alle duidelijkheid. Want het is een eer om met Sietse te mogen voetballen, het is eveneens een eer om tegen Sietse te mogen voetballen. Voetbal, zoals u weet, gaat op bepaalde leeftijd niet meer om snelheid maar nog altijd wel om techniek, tactiek en inzicht. Daar is de Wedstrijd van Sietse een treffend voorbeeld van, kom maar eens kijken, u zult versteld staan en stoor u niet aan de vrolijk bedoelde opmerkingen vanaf de zijlijn. Kinnesinne! En trouwens, als het niet op het veld te zien is, dan zeker toch voor- en achteraf te beluisteren in sterke verhalen over vroegere hoogstandjes, steekpassjes en wereldgoals -vooral vergezeld van opmerkingen als ‘ik zal het nooit van m’n leven vergeten’ en ‘ik mag sterven als het niet waar is’.

De tegenstander moet dus van hoog niveau zijn. Doorgaans gaat het om oud-topspelers van Spui, soms ook van omringende verenigingen. Na ontvangst en hartelijke begroeting in de kantine (met over en weer opmerkingen over buikomvang) gaan de mannen zich dan omkleden. Dat duurt eventjes, want van belang is wie in welke kleedkamer moet, de schoenen zitten nog in het vet of de scheenbeschermers zijn vergeten. Dan begint de wedstrijd, niet al te lang natuurlijk want in de regel geldt dat de benen niet meer doen wat het hoofd nog denkt te kunnen. Lees deze zin nog maar een keertje na. De wedstrijd staat jaarlijks onder leiding van een onpartijdige (?) en kundige (!) scheidsrechter, links en rechs geflankeerd door (on)partijdige grensrechters. De uitslag, wilt u weten? Normaliter schommelt die na twee keer een half uurtje voetbal tussen 5-6 en 6-5, soms eindigt de wedstrijd zelfs in 5-5.

Maar daar gaat het niet om. Iedere speler is voor zich winnaar, het talrijke publiek ook. Want na de wedstrijd is er nog een bijzonderheid, uniek zelfs in de voetbalwereld. De Zilveren Schoen! Die wordt jaarlijks uitgereikt aan degene die zich bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt voor de vereniging. De jury bestaat uit een persoon: Sietse! Die beslist in volstrekte afzondering, zonder ruggespraak dus. In de loop der jaren is op die manier een illustere winnaarslijst ontstaan, zie hieronder. U begrijpt trouwens: over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd noch gerecommendeerd. Volgend jaar weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Dus doe uw best en meldt u ook als vrijwilliger.

Men beweert dat de Zilveren Schoen een afdankertje is van Tonnie van den Berge, oud-speler van Spui 1, Spui 2, Spui 3 en Spui 4. Maar of dat waar is? In elk geval is de Zilveren Schoen zonder meer de hoogste onderscheiding binnen de vereniging; sommige leden vinden de prijs zelfs belangrijker dan een koninklijk lintje op de jaardag van onze vorst! Na de Wedstrijd van Sietse en de uitreiking van de Zilveren Schoen wordt in de kantine uiteraard nog lang nagepraat. Maar daar weten wij niks van.

Dit zijn de winnaars van de Zilveren Schoen: